Ajax deel II
Posted: 21 May 2024, 21:35
by Ykhim
Zoals beloofd het jaaroverzicht, met liefde voor de details. Ik sta onder schot van een boze Thijs die bij elke lange post op dit forum een zenuwinzinking krijgt en graag een beknopte, door ChatGPT geschreven samenvatting wil. Derhalve, voor wie niet genoeg tijd heeft bij het ontbijt of in de trein komt het neer op het volgende: kutclub is op de snelweg onder de karmabus beland en alle omstanders staan onder aanvoering van een uitvoerige Shoving te juichen. John de Jong heeft tóch gelijk gekregen. We wilden over Ajax heen en hebben heel Europa uitgenodigd hetzelfde te doen. De lange versie volgt na de pieptoon:
(piep)
We schrijven 7 februari 2022 als er boven het zonnige, vrolijke Amsterdam een eerste donkere wolk verschijnt, hoewel ze op dat moment nog niet helemaal begrepen dat die dag het kantelpunt betekende. Een van de architecten achter het succes was net wat te geil, wat zo'n 300 pagina's aan hitsige appjes opleverde. Hij mocht niet zijn pik, maar z'n spullen pakken. Een paar maanden later stonden Erik en zijn mannen wel weer met de schaal in hun handen. Europese top, dat waren ze weer geworden. Het Bayern van Nederland, hoewel ze in 2022 cadeautjes van Danny en Serdar nodig hadden om de titel te pakken. Het deerde ze niet. De megalomane, strontarrogante houding bereikte haar hoogtepunt in april van datzelfde jaar, toen Ten Hag zijn paradepaardje de wei instuurde. Hij zou Fat Mo op de rails krijgen, aan iedereen laten zien dat hij kon wat Schmidt niet lukte. Ihattaren maakte zijn enige minuten in een Ajax-shirt tegen PSV, verloor de bekerfinale en werd in die spaarzame minuten verbaal vernederd door uitzinnige PSV-fans. In het gemoedelijke Eindhoven pakte Schmidt weliswaar geen landstitel, maar deed hij wel een eerste, nobele poging om het fundament onder het Ajax-huis weg te trappen. Schmidt had net zo'n hekel aan Ajax als u en ik, maar die bekerfinale was zo'n beetje de eerste dag dat de machtsverhoudingen in Nederland weer de juiste kant opvielen. Niet veel later nam Alfred Schreuder het roer over en hij dirigeerde Ajax op fraaie wijze de berg af. Schmidt werd hier opgevolgd door Ruud, die ook al een hekel heeft aan Ajax en dat ondanks z'n onervarenheid en tactische beperkingen vertaalde in vier mokerslagen, waardoor Ajax alweer twee jaar moet wachten op een prijs. Schreuder moest wieberen, Heitinga offerde zich op en vervolgens bleek dat Ajax niet zomaar van een berg reed, maar zich in recordtempo richting Afslag Afgrond bewoog. Het moet benoemd worden, omdat het daar allemaal begonnen is. Op dit forum heeft u in de tussentijd kosteloos kunnen genieten van een langdurige ellende, dus laat me u nog één keer meenemen in de verrukkelijke achtbaan die dit seizoen was. Nog één ritje langs memorabele gebeurtenissen, droevige wedstrijden, het NK Binnenskamers Moddergooien en een ode aan Ajax' slechtste selectie sinds de uitvinding van papier, gewoon omdat het zo mooi was. Het seizoen 2023/2024 was niet alleen een spectaculair mooi jaar voor PSV, maar ging gepaard met de totale ontmanteling van Ajax. Een perfecte combinatie, omdat het twee keer plezier geeft. Afijn.
''Het begin'' is altijd lastig te definiëren. Is het een moment? Een object? Een persoon? Het begin van de ellende van Ajax kan evengoed de oprichting van die grafclub zijn. Dat was geen immense ramp, maar wel een relatief teleurstellend moment in de geschiedenis van dit land. Alles wat zich sindsdien rondom die club heeft afgespeeld heeft er op de een of andere manier voor gezorgd dat Sven Mislintat halverwege 2023 de Toekomst opreed, daar zijn handtekening onder een stevig contract zette en zich plotseling in een ongekend luxe positie bevond. Een zware portemonnee, grote club, alle mogelijkheden van de wereld en ogenschijnlijk veel vrijheid, omdat hij zich bevond in de smeulende puinhopen die de ontslagen en/of incompetente ex-medewerkers van Ajax even daarvoor hadden achtergelaten. Een van zijn eerste acts was Heitinga onvriendelijk naar buiten werken, wat niet alleen een ontzettend slimme zet was, maar ook perfecte paste bij de kille cultuur van Ajax. Clubicoon of niet: opgeruimd staat netjes, en een eventuele vervanger zou het ongetwijfeld niet veel slechter kunnen doen dan Schreuder en Heitinga daarvoor hadden gedaan. Mislintat was door de vaderlandse media alweer neergezet als Datagod, iemand met een diamanten oog, iemand met visie en iemand die het anders doet en geweldig werk had geleverd bij Dortmund. Sven mocht koken, want in Sven werd vertrouwd. Peter Bosz wilden ze niet. Het moest de overpresterende Steijn worden, die zelf nog compleet verbijsterd de pers te woord stond op zijn eerste dag. In aanleg was Steijn inderdaad verbaasd dat Ajax bij hem was uitgekomen, zei hij zelf. Of zoals de vaderlandse media het toen beschreef: dit is hoe Klopp door Mislintat naar Dortmund werd gehaald, dus met Maurice kon de Europese top weer bestormd worden. De fans vonden San Mauricio een frisse wind, gewoon een normale man met normale teksten, niet zoals Alfred Schreuder en Heitinga. In de voorbereiding van Ajax werd al snel duidelijk dat men nog lang niet uit de crisis was, met erbarmelijke wedstrijden tegen Den Bosch, Unterhaching, Anderlecht en Augsburg. Weet u het nog? Ik wel hoor, absoluut. En ik hoor u al denken: niet echt Europese grootmachten, maar het was ook maar de voorbereiding hè? Die jongens hadden gewoon wat vertrouwen nodig. Ze konden heus wel ballen, want dat stond in de data van Sven. En wat denk je? Eerste thuiswedstrijd tegen Heracles, meteen kassa. 4-1 winst. Geweldige goal Medic, die ijzersterk speelde, weet u dat ook nog? Sven had weer goed gekookt, want deze diamant had hij toch mooi voor een spotprijsje bij St. Pauli weten weg te halen. In de wandelgangen fluisterde men zelfs dat Medic eigenlijk helemaal niet op de scoutingslijstjes stond, maar dat droomaankoop Sutalo een Kroatisch kameraadje nodig had. Dat Medic de arme spelers van Heracles zó wist te beteugelen en ook nog eens een bal in de kruising schoot, dat was geweldig. Ongekend. Wat een weergaloze transfer. Zelfs op dit forum werd de vraag gesteld wat onze scouting wel niet aan het doen was en waarom PSV nooit dit soort spelers scout. In de verte kun je Boscagli nog steeds horen lachen. Een week later had Ajax wat ''pech'' tegen Excelsior en bleven ze op 2-2 steken. Kan gebeuren. Ludogorets-uit werd daarna wel weer met 1-4 gewonnen, dus niks aan de hand. Pas toen Ajax weer een week later in eigen huis kansloos onderuit ging tegen datzelfde Ludogorets werden de Amsterdammers wakker. Dit leek toch weer verdacht veel op de ellende van vorig seizoen, zeker toen ook Fortuna een paar dagen later niet verslagen werd en Ajax alweer op serieuze achterstand van PSV stond. Nog niet van Feyenoord, want die wisten Ajax pas na de eerste interlandperiode te passeren. Als u denkt dat ik een grapje maak: het is echt waar, zoek het vooral op. Het zieke Ajax was nog steeds ziek, maar Mislintat had in elk geval lekker gekookt voor de boys. De selectie had eindelijk vorm gekregen, hoewel trainer Steijn daar naar eigen zeggen geen zeggenschap in had. Sven had hem opgezadeld met een fraaie collectie onbekende toptalenten. Omdat het rijtje van 110 miljoen zo lekker is: Sutalo, Mikautadze, Forbs, Ávila, Akpom, Sosa, Tahirovic, Mannsverk, Ramaj, Gaaei, Medic en natuurlijk Branco vd Boomen. Na Fortuna-uit gooide Steijn al die aankopen onder de bus, behalve Sutalo, want daar kon Steijn prima mee leven. Achteraf nog steeds een grappige uitspraak, omdat Sutalo de grootste saboteur van de hele Ajax-selectie is gebleken. ''Ik zou willen dat PSV weer eens zo creatief te werk ging'', is een uitspraak die daadwerkelijk is gedaan. Ik weet niet of diegene hier nog meeleest, maar ik kan me voorstellen dat 'ie inmiddels van shock naar Tibet is verhuisd om daar de komende 17 jaar te reflecteren op die uitspraak. Mislintat had gekookt, maar was duidelijk vergeten het fornuis, de oven, de magnetron en de airfryer uit te zetten. In recordtempo was het eten aangebrand en stond de keuken in de fik. Daarover later meer wanneer de flamboyante brandweerman Alex Kroes deze post binnenwandelt. Zo ver zijn we nog niet. Eerst hebben we nog een paar honderd woorden nodig om de totale ontsporing van de Ajax-trein samen te vatten.
Over brandweerman Kroes gesproken: vuur heeft wel iets magisch. We hebben er als mensheid zoveel aan te danken, omdat het zo nuttig is. Soms is het ook prachtig. Maar heel vaker is vuur ook schadelijk en moet je er iets aan doen. Niet bij Ajax. Die denken dat vuur vanzelf dooft als ze maar hard genoeg blijven wijzen op de drie sterren boven hun clublogo. Op bezoek bij Twente bogen ze voorover en werden ze zo hard van achteren genomen dat de kabouter in hun logo verdrietig ging kijken en ze nauwelijks nog in staat waren om de eigen clubnaam te spellen. Maurice Steijn stond ietwat verbijsterd en verdwaald langs de zijlijn, terwijl hij z'n bloedeigen zoon zag heersen tegen een Ajax dat voor het eerst dit seizoen compleet uit elkaar viel. Zoon Sem fileerde het team van zijn vader in het interview na afloop, was verbaasd dat hij er zo makkelijk doorheen kon lopen. Ünüvar - de voormalige reïncarnatie van Johan Cruijff die niet meer welkom was bij Ajax - gooide de wedstrijd veel te laat op slot, maar dat blijkt nu in mei een weinig opwindende voetnoot in het rampjaar van Ajax. 3-1 winst voor Twente was al met al een magere einduitslag, maar het spelbeeld zorgde voor tevredenheid in het hele land. Het was die dag dat duidelijk werd dat de Amsterdamse keuken serieus in brand stond. Een optimist kon nog vasthouden aan het idee dat alles nieuw was, misschien was het zelfs wel gewoon een incident. De rest van Nederland vond het geweldig en had allang door dat het geen incident was. Die dag viel ook Mannsverk door de mand, bleef in de rust achter en maakte daarna van anonimiteit zijn grootste kwaliteit voor de rest van het seizoen, zowel binnen als buiten de lijnen. Enkele dagen later was Ajax zó slecht dat Marseille van schrik zelf uit elkaar viel, maar op de een of andere manier toch nog relatief eenvoudig tot 3-3 kwam. Het mooiste moment van die wedstrijd was niet het amateuristische voetbal van Ajax en Marseille, maar het applaus dat Silvano Vos kreeg toen hij met een achterlijke rode kaart van het veld moest. Geweldig vonden ze het. De Amsterdamse Bellingham heeft zo ongeveer het hoogste ratio gele kaarten per speelminuten in heel Europa en was heel eventjes hoop in bange dagen, maar die hoop is gedurende dit seizoen op een niet nader te specificeren tijd vervlogen. Nu is Silvano Vos gewoon weer Silvano Vos. De septembermaand van Ajax zou diezelfde week nog veel donkerder worden toen Feyenoord op bezoek kwam. Normaal een abc'tje voor Ajax, maar nu eindigde het na drie dagen in 0-4. De fans waren de wanhoop voorbij, sloopten hun eigen stadion, lieten de wedstrijd staken en dreigden zelfs even de inhaalwedstrijd ook te verzieken, maar blijkbaar was het collectief zo gedemoraliseerd dat het zelfs dat niet meer voor elkaar kreeg. Na het slopen van het eigen stadion volgt kennelijk een soort berusting. Ajax-Feyenoord was ook de wedstrijd waar Anton Gaaei op examen ging en niet alleen zakte, maar ook gewisseld, vernederd en uitgelachen werd. Slechte wedstrijd kan een keer gebeuren, maar Gaaei werd later dit seizoen zo'n beetje de eerste speler die in twee belangrijke wedstrijden nog vóór de rust werd gewisseld, door twee verschillende trainers bovendien. Als er één gezicht zou zijn voor de totale ontsporing van Ajax in 2023/2024, dan is dat waarschijnlijk het gezicht van Gaaei, al heb je bij deze collectie circusartiesten genoeg andere goede opties. Tahirovic en Bergwijn, bijvoorbeeld. Tegelijkertijd is Gaaei in al z'n ellende en incompetentie wel een lichtend voorbeeld voor alle jonge kinderen geworden. Eerst heb je medelijden, maar die jongen heeft te maken met concurrenten die allemaal net zo slecht zijn als hijzelf. Rensch, Martha, Gooijer of hoe ze ook heten: het maakt niet uit, want uiteindelijk was het Gaaei die dit seizoen de laatste rechtsback van Ajax was. Je kan hem twee keer voor de rust wisselen, maar blijkbaar is het net zo'n achterlijk teckelhondje dat met tennisbal en al terugkomt bij z'n baasje, klaar om weer een sprint richting de horizon te trekken. Hoe slecht de vorige wedstrijd ook was, Gaaei gaat er een week later weer met frisse energie tegenaan. Hardnekkig. En dat is zeer slecht nieuws voor Ajax-fans, want dat betekent dat hij strijdbaar is en dat de kans niet 0 is dat hij ook volgend seizoen gewoon weer binnen de lijnen verschijnt. De gitzwarte dag van Ajax-Feyenoord betekende helaas ook het einde van Mislintat bij Ajax, hoewel de geest van Mislintat voorlopig nog wel achter de club aan zal blijven rennen, gelukkig. Een beetje zoals hij de dag daarvoor met grote snelheid over de Toekomst geraasd schijnt te zijn, terwijl hij wat riep over een basisplek voor Ramaj. Het restant van Ajax-Feyenoord werd uitgespeeld op 27 september, tot grote woede van Volendam, dat dolgraag zo snel mogelijk tegen Ajax wilde spelen. Achteraf een hilarische kanttekening in dit seizoen, daar Volendam met afstand de sportief slechtste ploeg in een hele slechte competitie bleek. Dat terzijde. Als u eind september dacht dat Ajax het dieptepunt had bereikt toen de keukenbrand was omgeslagen in een stadionbrand, dan had u het fout. Als u dacht dat men in september een stevige gifbeker uit de kast hadden gehaald, dan moest u eens zien wat ze voor de oktobermaand bewaard hadden.
Oktober verliep werkelijk dramatisch voor Ajax. Gelijkspel in Athene was wat gelukkig, maar dat is een acceptabel resultaat, zeker voor een elftal in crisis. Daarna werd Ajax in eigen huis uit elkaar getrokken door een hondsberoerd AZ, vervolgens ook door Utrecht - zo ongeveer de enige ploeg die nog onder Ajax stond - en Brighton, waar De Zerbi zo geschrokken was van de wanorde van Ajax dat hij naar verluidt moeite had om een tactische reactie te verzinnen. Steijn verliet het zinkende schip na de oorwassing in Utrecht en zo werd Maduro de vierde Ajax-trainer in 2023. Eerst in Brighton, waar hij als eerste Ajax-manager ooit met 10 man in eigen '16' ging spelen. Op 29 oktober mocht Ajax dan eindelijk naar ons mooie Eindhoven, in een week dat Forbs al zijn vier hersencellen nodig had om hardop te zeggen dat Ajax nog niet uitgeschakeld was in de titelrace. Echt waar, kunt u óók opzoeken als u het niet gelooft. Dat PSV die week zou winnen was niet zo verrassend, maar helaas voor Ajax-fans verliep die hele middag op de meest beroerde manier die ze hadden kunnen verzinnen. Ajax speelde namelijk zowaar goed, kwam tweemaal op voorsprong en zag Brobbey op inmiddels traditionele wijze missen voor open goal. Het spel bood hoop, ze konden PSV écht pakken. Na afloop wilde Maduro het ook vooral over die eerste helft hebben, zo verrast waren ze. Op een ander veld stond Volendam bij rust achter tegen Excelsior, waardoor Ajax zich halverwege geen zorgen meer hoefde te maken over plek 18. Een uur later was Ajax niet alleen voor de zevende keer in acht wedstrijden op de rug gelegd door PSV, maar had Volendam ook nog eens gewonnen. Ajax stond 18e, in Eindhoven rende een man als degradatiespook over de tribunes en zo had Ajax eindelijk haar dieptepunt bereikt, op een veld waar ze toch al niet graag komen. Dure aankoop Ávila werd die dag afgeserveerd omdat hij als hulpeloze hoofdpersoon in een Instagram-compilatie van Johan Bakayoko eindigde. Het deed denken aan die filmpjes waarin Messi of Cristiano Ronaldo verkleed als opa in het centrum van een grote stad arme wandelaars door de benen spelen. Slechter dan 29 oktober zou het niet meer kunnen worden. Toch? Fout. Skippy werd de vijfde Ajax-trainer van het jaar en het iets makkelijkere programma leidde zelfs tot wat overwinningen en hier en daar wat hoop. Ramaj had inmiddels de snussnuivende Gorter uit de goal gekeept, Akpom deed grootse dingen, Brobbey begon los te komen en zo gingen er meer dingen goed. Er gingen ook nog dingen fout. Sutalo bleek geen geweldenaar, Mislintat Jr. niet de gedroomde linksback en op het middenveld was het stuivertje wisselen tussen bleue middenvelders. Taylor, Branco, Tahirovic, Vos, Hlynsson, Berghuis, het maakte allemaal geen reet uit, want lopen deed het bij Ajax nooit. Hoewel, ergens in die fase gaf Taylor toe dat hij de opdracht had gekregen om rond de scheidsrechter te spelen, wat het tactische dieptepunt van dit voor Ajax zwarte seizoen moet zijn geweest. Ajax won wel weer wat wedstrijden en klom ook wat op de ranglijst, maar de stijgende lijn die in realiteit meer weg had van stabilisatie nam weer een duik naar beneden toen Skippy een weekje naar Australië vertrok en Ajax onder leiding stond van de zesde coach van 2023: Valkanis. Die man kreeg het voor elkaar om een toch al uit elkaar gevallen elftal verder uit elkaar te laten vallen. Tegen PEC werd in eigen huis een 2-0 weggegeven doordat de Zwollenaren in de laatste minuut met een dubbele omhaal een doelpunt maakten. Typisch. Wéér chagrijn alom in Amsterdam, waar men snakte naar de winterstop. Alleen nog even die bekerwedstrijd tegen de amateurs van Hercules. Formaliteit. Toch? Nee, toch niet. Man van de wedstrijd van die dag zat dezelfde middag in een Utrechtse bibliotheek nog zijn schoolverslag te maken met behulp van ChatGPT, een andere speler stopte op weg naar de club even bij de McDonalds en de spits van Hercules heeft de snelheid van een YouTube-filmpje dat wordt afgespeeld op 0,25x snelheid. Sutalo had het die wedstrijd zwaar. Dat bleek zijn niveau te zijn, misschien net iets erboven zelfs. Gehaald als de redder in nood, kreeg zelfs alle ruimte om nog z'n ding te doen bij Zagreb, omdat dat nou eenmaal is wat je een keizer voorschotelt. Dit is was Beckenbauer 2.0. Maldini 2.0. Hij zou het lek dichten, was zelfs nog aanvoerder in z'n eerste wedstrijd tegen Fortuna, was de grote man en de enige aankoop waar Steijn mee kon leven. Niks van dat alles hield stand. Ajax incasseerde dit seizoen 86 doelpunten in officiële wedstrijden. Laat dat getal maar eens goed op je inwerken. 86. 86x vissen, dus ook 86x extra aftrappen. Sutalo stond aan de basis van ongeveer de helft van die tegengoals, zeg maar. Inclusief die tegen Hercules, wat misschien wel het absolute dieptepunt in een periode vol dieptepunten was. Op 2-0 achterstand komen tegen een stel beschonken studenten, daarna met moeite weer op 2-2 komen, om het vervolgens weer helemaal weg te geven in blessuretijd. Valkanis werd daarmee de slechtste manager uit het hele blik managers dat ze in Amsterdam hebben opengetrokken en dat verdient respect, want om die wanprestatie te kunnen leveren moet je méér dan incompetent zijn. Hij vond het zelf ook geen schande, zei hij na afloop van die wedstrijd. Gewoon niet goed genoeg. Valkanis bekroonde een rampjaar met een absoluut rampresultaat. Maar 2024 werd nauwelijks beter voor onze Amsterdamse vrienden.
2024 begon eigenlijk niet eens zo beroerd met een zeer gelukkige, doch knappe zege in Deventer, en daarna zeges op RKC en Heracles. Inmiddels had de opvolger van Mislintat het vuur wat onder controle en had hij pas écht iets lekkers gekookt. Amsterdam werd gezegend met de heilige touch van Keizer Jordan Henderson. Leider van een glorieus Liverpool, winnaar van de Premier League en Champions League. Aanvoerder pur sang, iemand die z'n shirt draagt zoals niemand anders dat kan. Iemand die scant op de trainingen, z'n bek opentrekt en armgebaren kan maken. Henderson had alles wat Ajax miste, namelijk een zekere normaliteit, een standaard waaraan goede voetballers voldoen. De Amsterdamse portemonnee was goed leeggeschud door d'n Sven, maar de laatste centen die ze in de hoofdstad konden vinden werden in de transfer van Henderson gepompt. We weten niet precies hoeveel, maar we mogen aannemen dat het om een fors bedrag gaat. Eerlijk is eerlijk: top level kwaliteit kost geld. De Ajax-selectie bestaat uit een collectie bakstenen die te dom zijn om te poepen, maar het broodnodige cement tussen de bakstenen werd pas aangeleverd toen Henderson het veld betrad. En Nederland kon de borst natmaken, want Henderson was hier gekomen om een plekje in de EK-selectie van Engeland te bemachtigen. Heel geforceerd nam hij de leiding, continu coachen en praten met scheidsrechters. We schrijven Ajax-PSV als Henderson het moeilijk heeft met ene Mauro Jr., die net pas fit was en eigenlijk ook maar per ongeluk in het veld belandde omdat we hier in Eindhoven een volle ziekenboeg hadden. Mauro was Henderson gewoon de baas, liep de Engelsman voorbij alsof het niks was. Maar Henderson moest ook even wennen aan het moeilijke Ajax-voetbal, dus het was hem vergeven. Dat Ajax vervolgens geen wedstrijd meer kon winnen deed er niet toe. Henderson raakte geblesseerd, maar kon zich dat veroorloven en mocht zelfs meetrainen bij Liverpool in plaats van Ajax. Skippy stuurde het schip ondertussen weer net zo hard naar de bodem van de oceaan als Steijn dat ooit deed. Overwinningen tegen laagvliegers maakten weer plaats voor veel, heel veel puntverlies. PSV, Heerenveen, NEC, Fortuna, Sparta, Eagles, tussendoor nog veel moeite met een ploeg die gewoon boven de poolcirkel voetbalt en in Engeland vernederd door Aston Villa. In Alkmaar maakte de volgende generatie van Bommel gehakt van Ajax. Ergens in die hele reeks wedstrijden wist Forbs een ingooi te forceren, wat gevierd werd als de herrijzenis van Jezus Christus zelf. De ArenA werd een plek waar je gratis punten kon afhalen, alsof je er je bonuskaart kon inleveren in ruil voor een gelijkspel met een laat doelpunt, hoe slecht je elftal ook was. In zeven wedstrijden tijd pakte Ajax vijf keer rood: Sutalo, Rensch, Gooijer, Mannsverk en Kaplan. Namen waar je over 20 jaar om kunt lachen, omdat ze voor eeuwig deel uitmaken van het slechtste Ajax aller tijden. Ze zakten weer verder af, moesten zich weer serieus zorgen gaan maken om het behouden van plek 5, net toen ze weer dachten misschien te kunnen strijden om plek 3, of toch zeker plek 4. Een volgend dieptepunt doemde op aan de horizon: Feyenoord-uit. Het zou eindigen in een slechte, gewelddadige film voor volwassenen. Feyenoord speelde niet eens goed, maar won met 6-0. Grootste oorwassing ooit. Het krachtsverschil was zo groot dat ze in Rotterdam per ongeluk terug moesten denken aan die keer dat ze zelf met 10-0 verloren, zo pijnlijk werd het. Rulli was net mentaal hersteld van het psychologische letsel van vorig jaar, waarin hij min of meer het gezicht werd van een hulpeloos Ajax dat langzaamaan werd afgebroken door het PSV van Ruud van Nistelrooij, toen hij per ongeluk óók nog het gezicht werd van een elftal dat op één middag de 50e en 55e tegengoal van het seizoen incasseerde. In Amsterdam werden ze opgewacht door boze fans, die eigenlijk niet zoveel deden behalve met hun rug naar de spelersbus staan en ''schaam je kapot'' roepen. Veel verder zouden ze helaas niet zakken, want gelijke spelen tegen Excelsior en Vitesse zijn natuurlijk nauwelijks het benoemen meer waard in het rijdende circus dat Ajax heet. Of je moet het hebben over die ene legendarische ingooi tegen Excelsior, die door twee Ajax-spelers werd verprutst, in een wedstrijd waarin het zeer povere Excelsior in de ArenA zowaar wat weg had van Manchester City. Ook de 60e tegengoal in de Eredivisie vloog voorbij Rulli, dat wel. Ajax had het aan diezelfde Rulli te danken dat het niet nog 5-2 of 6-2 voor Vitesse eindigde, wat het totale rampseizoen compleet had gemaakt. Dat leed werd ze nog wel bespaard. Ajax eindigde vijfde, net genoeg voor voorrondes Europa League. Die beginnen nog voordat het EK is afgelopen, dus de mentaal afgetakelde Ajacieden krijgen nu nauwelijks de tijd om dit rampseizoen goed te verwerken. Korte vakantie en meteen weer aan de bak. Begin juli mogen ze naar een club als Radnički Kragujevac, Silkeborg, Paksi of MFK Ružomberok, om daar op een aardappelveld aan te treden tegen een stel loodgieters, bouwvakkers, supermarktmedewerkers en een verdwaalde, bebaarde, technisch relatief verfijnde 36-jarige middenvelder die ooit zeven wedstrijden voor Lausanne, FC Nürnberg of Nancy speelde, maar liever een restaurantje zou openen in een of andere zijstraat van een obscuur kustdorpje aan de Mediterraanse Zee. Ajax zoekt nog een trainer die dit over een paar weken wil oppakken, dus het is te hopen dat Farioli niet besluit om toch naar Brighton te gaan, want anders wordt het toch gewoon weer Frank de Boer. Dat is iets wat ik alle voetbalfans in Nederland van harte gun.
En dan hoor ik u zeggen: beste Ykhim, dit stuk mist toch nog een aantal cruciale poppetjes? Hier kan het toch niet bij blijven? Treurt u niet, ik ben ze namelijk niet vergeten. Hier houdt het nog niet op hoor. Een nabeschouwing is bijvoorbeeld niet compleet zonder Rensch, die een jaar geleden nog de uitgesproken ambitie had om een leidersrol op zich te nemen, maar in realiteit alle moeite had om te concurreren met Gaaei, Gooijer, Martha, Sosa en zelfs Salah-Eddine, die zo slecht is dat ze zelfs bij dit Ajax geen plek voor hem hebben. We hebben nu een tijdlang naar Rensch mogen kijken en vooralsnog blinkt hij uit in rode kaarten, verwarde gezichtsuitdrukkingen en hamstringblessures, dus een leidersrol zit er voorlopig nog niet in. Vandaag kwam naar buiten dat Rensch eigenlijk wel tevreden was met zijn seizoen, en dat hij kon terugkijken op een goed seizoen. Dat is fantastisch. Zolang ze er zo over denken bij Ajax dalen er fijne zonnestralen neer op Eindhoven, Rotterdam, Alkmaar en elke andere plek waar ze een hekel hebben aan Ajax. Wijndal hebben ze ook nog, maar die bleek ergens gedurende dit seizoen geruisloos naar Antwerp vertrokken te zijn. Ávila ging voor 12,5 miljoen naar Ajax, maar werd op een middag in oktober zo hard vernederd door iemand die Johan heet dat hij daarna nog slechts 90 minuten tegen RKC en 45 minuten tegen Hercules kreeg en voor de rest van het seizoen thuis op de bank mocht plaatsnemen, al dan niet met een knieblessure. Ávila zullen we ons vooral herinneren om het feit dat hij qua uiterlijk lijkt op een mix tussen Roy Keane, Edgar Davids, Pepe en een zeventienvoudige moordenaar uit een gevangenis in Honduras, terwijl hij in realiteit eerder wat weg heeft van een kreupel poedeltje dat niet kan bijten, blaffen of piepen. Sutalo kreeg het op de een of andere manier voor elkaar om bijna wekelijks 90 minuten te maken, terwijl zijn functioneren serieus neigt naar sabotage, of op z'n minst werkweigering. De enige zinvolle overgebleven verklaring is dat Zagreb het broertje van Sutalo gestuurd heeft. Kaplan werd ook uit het niets bewierookt om adequaat ingrijpen en goed verdedigen, maar zijn relevantie is inmiddels net zo snel weer verdwenen als dat het kwam. Over Gaaei heb ik genoeg geschreven, maar die is zo slecht dat hij in een paar maanden tijd Nederlands favoriete Ajacied ooit is geworden. Terwijl ik dat schrijf bedenk ik me dat Gaaei's incompetentie alleen overschaduwd kan worden door de ultieme personificatie van treurnis, namelijk Benjamin Tahirovic. Als je weleens over de straten van een grote stad loopt, dan zie je mensen die het zwaar hebben, mensen die moedeloos zijn of treurig uit de ogen kijken, omdat ze beseffen dat hun leven zwaar is. De goedbetaalde Tahirovic hoort niet tot die categorie te behoren, maar na een tijdje voetballen voor Ajax zie je in die jongen terug wat je ook op de straten van Parijs, Berlijn of Rome ziet. Moedeloosheid, treurnis, verdriet, hopeloosheid. Als Tahirovic niet als mens, maar als kleur geboren was, dan was hij het treurige soort grijs geweest. Niet het soort grijs dat je kiest als neutrale achtergrondkleur voor de muren van je kantoorgebouw en ook niet het soort grijs dat nog een soort esthetische waarde heeft. Tahirovic is het soort grijs waar je liever niet naar kijkt, waar je wat verdrietig van wordt. Vermoedelijk is dat ook de reden dat je Tahirovic eigenlijk niet ziet spelen. Lang dacht ik dat hij een soort complottheorie was, een verzinsel, een naam op het wedstrijdformulier waar geen fysiek lichaam aan verbonden is, wat meteen ook zou verklaren waarom Ajax eigenlijk altijd met een mannetje minder lijkt te spelen. Maar inmiddels denk ik dat je Tahirovic gewoon niet ziet, omdat je hem niet wil zien, omdat je hem niet kan zien. Hij is het soort grijs waarvan je hersenen zeggen: dit willen we niet zien, dus dit filteren we eruit. Het koppel Tahirovic-Mannsverk is als droge rijst of pasta, een droog broodje zonder beleg, als bosgrond die 4 maanden geen regen heeft gezien of als een spons die versleten is. Dit duo zuigt alle kleur uit een elftal op, als een meedogenloos zwart gat. Er komt niks uit, er kunnen alleen dingen in verdwijnen. Branco van den Boomen was altijd een aardige middenvelder, maar verliest zichzelf ook in dat zwarte gat. Zijn beste optredens vonden dit seizoen niet op het veld plaats, maar in de media, waar Branco met een Brabantse tongval allerlei bijzondere uitspraken doet, maar vooral laat blijken er helemaal geen zak aan te vinden. Dat brengt ons vanzelf bij Kenneth Taylor, die na dit seizoen beter bekend staat als het vriendje van Jade-Anna. Met hem heb ik bijna medelijden. Het Ajax-publiek heeft de beschikking over een heel scala aan spelers om zich over op te winden, maar heeft juist van Kenneth Taylor de grootste zondebok gemaakt. Alsof die jongen het thuis nog niet zwaar genoeg heeft. Ajax-jongen, heeft de hervonden Europese glorie van Ajax nét niet goed meegemaakt en bevindt zich nu in een sportieve, mentale orkaan, terwijl van hem wordt verwacht dat hij het elftal op sleeptouw neemt, terwijl hij net wel of niet in staat is z'n eigen kont af te vegen. Teleurstelling op teleurstelling, en dan ook nog eens thuiskomen bij een talentloos vloggend stuk ongeluk wiens stemgebruik alleen standje monotoon of standje zeikwijf kent. Ik heb met 'm te doen, ware het niet dat hij net zo'n onuitstaanbaar arrogant stuk vreten is als zoveel Ajax-exponenten. Derhalve gun ik ook Kenneth Taylor alle sportieve ellende in de wereld. Over Hlynsson durf ik niks meer te schrijven, want die oogt permanent alsof hij op elk moment in tranen kan uitbarsten. Dat brengt ons dan bij de voorhoede, het absolute pronkstuk van Amsterdamse malheur. Berghuis maakte ooit de stap van Feyenoord naar Ajax omdat dat serieuze sportieve verbetering was, maar deed dat tot mijn grote hilariteit in zo'n beetje de enige periode ooit waarin Feyenoord het baasje van Ajax is en dat laat weten op elk moment dat ze elkaar treffen. Berghuis gun je verder niks dan tegenslag, dus ik ben blij dat hij deel uitmaakt van dit circus en actief bijdraagt door zo nu en dan gewoon te stoppen met werken of wat te lekken naar de media, omdat er nog niet genoeg benzine op het vuur gegooid werd. Brobbey compenseert een gebrek aan hersencellen met imponerende bilspieren, maar is in z'n eentje verantwoordelijk voor het feit dat Ajax niet 9e, maar 5e is geworden, dus chapeau daarvoor. Blij dat hij heeft uitgesproken wat we allemaal allang wisten, namelijk dat Brobbey een ontzettend hekel heeft aan PSV. Ik denk dat het gros van de Eindhovenaren dat vooral schattig vindt, omdat we allemaal wel weten dat Brobbey het gewoon spuugzat is om wéér van PSV te verliezen. Akpom vierde het hele seizoen nietszeggende goals alsof hij de winnende heeft gemaakt in een WK-finale, maar is verder ook in niets van het gewenste niveau. Ik zag laatst een filmpje waarin Akpom aan jonge kinderen uitlegt wat ze moeten doen om een succesvolle carrière als profvoetballer te hebben. Kostelijk. Hopelijk legt iemand die kinderen later nog eens uit dat Akpom nauwelijks een rol van betekenis speelde bij het slechtste Ajax aller tijden, dus die hoef je ook niet serieus te nemen. Forbs kunnen ze beter inzetten als herdershond op een willekeurige berg in de Alpen. Achter iets aanrennen kan hij als geen ander, maar verder is het een slechte imitatie van Bruma en Narsingh, terwijl hij ongeveer net zoveel heeft gekost als die twee bij elkaar. Mijn favoriet blijft echter Bergwijn, die in 2020 over ons mooie PSV heen begon te pissen en twee jaar later de leuke jongen in Amsterdam ging uithangen. Hij wilde de Champions League winnen. In zijn eerste wedstrijd - tegen PSV - schoot hij meteen raak en dat wilde hij laten weten ook. Dat was ook meteen het hoogtepunt, want die wedstrijd ging kansloos verloren na een hattrick van Til. Bergwijn en de totale instorting van Ajax gingen daarna hand in hand. In de bekerfinale van 2023 deed hij er een schepje bovenop door PSV-fans te provoceren na een eigen goal van een PSV-verdediger, waarna hij vlak na rust een goal vierde die nooit verder kwam dan binnenkant paal. Afgelopen zomer werd hij aanvoerder, maar zelf nuanceerde hij dat. Iedereen was een beetje aanvoerder, vond hij. Gelukkig bleef de band om zijn armen hangen, waarmee de treurige en nukkige Bergwijn het ultieme gezicht van deze totale absurditeit is geworden. Het slechtste Ajax ooit ís het Ajax van Bergwijn. Zie hem daar staan, met zijn strontchagrijnige kop, onsamenhangende teksten, terwijl hij iets mompelt over slechte prestaties en kutwedstrijden. Bergwijn probeerde PSV te kleineren, terwijl hij alles aan deze club te danken heeft. Als straf gaat Bergwijn nu de boeken in als aanvoerder van een gênant Ajax, van een Ajax dat zo slecht was dat Nederland reikhalzend uitkeek naar elke volgende wedstrijd van die grafclub. Ajax verdient Bergwijn en Bergwijn verdient Ajax. Een duurbetaalde, volgevreten, arrogante, totaal achterlijke pseudovedette wiens meest waardevolle prestatie een landstitel bij PSV was, maar die de boeken ingaat als de absolute, maar prijsloze recordaankoop in de Eredivisie. De aanvoerder van ellende. Perfect. Zo moet het zijn, zou Schmidt zeggen.
Ik kan maar op één manier afsluiten. De blik op morgen. Sportief is Ajax er inmiddels al zolang zo slecht aan toe dat er niks meer kan branden. De ArenA is een smeulende puinhoop waar niks meer overeind staat, waar geen geld meer is om te bouwen, terwijl het wemelt van medewerkers die niks kunnen. Brandweerman Alex Kroes is de hoop in bange dagen geworden, maar hij blust niet met water. Alex heeft een brandweerauto die volgeladen is met benzine. Zijn eerste poging om de boel te blussen heeft geleid tot het verergeren van de uitslaande brand en terecht werd hij even op non-actief gesteld, waarna Alex Kroes heel hard riep dat hij de juiste man voor deze taak was en of de mensen hem alsjeblieft zouden willen laten blussen. Zo gezegd, zo gedaan. Alex zou een Ajax-man zijn, maar Alex houdt toch vooral van Alex zelf. Je krijgt hem nu al niet van je beeldscherm af, elke week volgt een interview, en het is inmiddels duidelijk dat de volgende Ajax-crisis een politieke crisis is, bovenop de sportieve misère. Alex Kroes trekt zichzelf af op posters van zichzelf, maar is duidelijk bereid tot dubieuze spelletjes achter de schermen. Alex is als een alleenheerser die de stromingen masseert en zich niks aantrekt van ethiek of regeltjes, of überhaupt van anderen. Hij moet en zal Ajax op het rechte pad trekken, ten koste van alles. De club was al moreel failliet, heeft het morele kompas lang geleden al ingeleverd, trekt zich daar allang niks meer van aan, omdat ze al zo ver heen zijn. Met Kroes hebben ze hun perfecte dictator te pakken. Ze willen Farioli nu als trainer. Farioli is een mix van alle grootheden en stijlen, wordt beschreven op zulke grandioze wijze dat hij straks alleen maar kan verliezen. Maar dat is natuurlijk hoe we Ajax kennen. Het maakt ze geen reet uit of ze daar in één seizoen tijd 18e hebben gestaan, door Hercules zijn uitgeschakeld, met 0-4 en 6-0 van Feyenoord hebben verloren of op zo'n grote achterstand staan dat zelfs het heilig verklaarde nummer 34 niet meer voldoende is om het gat te dichten: Ajax is de maat der dingen en de arrogantie verdwijnt niet. Het zijn de ware kakkerlakken van Nederland. Hardnekkig, onuitroeibaar en strontirritant. De portemonnee is leeg, de ArenA brandt en de nieuwe baas steekt het vuur alleen nog maar verder aan, omdat blijkbaar alles moet affikken voordat de grote Alex Kroes zelf een stapje terugdoet. Kostelijk. Over een paar weken begint hun nieuwe seizoen, maar ze hebben geen nieuwe trainer, geen geld, een selectie vol brandhout dat niet meer kan branden en hun lot ligt volledig in handen van een narcist die de club nog liever opgeheven ziet worden dan dat hij zelf verantwoordelijkheid neemt. Iets zegt me dat we eerst nog meer mogen lachen, voordat de verhoudingen weer normaliseren en Ajax weer mee gaat doen om de prijzen. Dat is ook precies wat u, ik en alle andere niet-Ajacieden verdienen: meer ellende bij die absolute grafclub. Het was een schitterend seizoen, iets dat voor herhaling vatbaar is. Voor nu gaat deze pen terug de la in. Hopelijk mag 'ie er over een tijdje weer uit, gewoon omdat het zo mooi was. Dit koesteren we. Voor eeuwig verbonden aan ons eigen recordseizoen, zoals het hoort. Zoals ook Schmidt en Ruud het graag zullen zien.